Presentatie: hoe technologie ons leven verandert
Eind oktober gaf innovator Paulus Veltman tijdens het evenement “Google Glass en andere Game Changers” een presentatie over de impact van technologie op ons leven. In zijn presentatie passeren een scala van voorbeelden de revue.
Zo heeft Veltman het onder andere over de Quantified Pet, waarbij huisdieren dankzij wearable computing voortdurend verbonden zijn met het internet. Elke stap die je hond neemt kan zodoende getracked en getraced worden. Het gedachtengoed uit het boek Makers van Chris Anderson komt ook voorbij. Met behulp van 3D- printen is in de nabij toekomst iedereen zijn eigen producent. Het Internet van Dingen met als subbeweging de Quantified Self krijgen kort de aandacht. Interessant zijn de diverse voorbeelden die duiden welke richting de gezondheidszorg inslaat. Het continu zelfmeten zorgt ervoor het mantra “voorkomen is beter dan genezen” steeds meer vorm krijgt.
Aan het eind werpt Veltman nog een blik in de toekomst. De exponentiële groei van technologie en de convergentie van atomen, bits, neuronen en genen (BANG) zorgen ervoor dat we een tijdperk ingaan dat gekenmerkt wordt door overvloed (naar het boek Abundance van Peter Diamantis). Robots, kunstmatige intelligentie, het printen van weefsel en voedsel, nieuwe vormen van energie, in de toekomst gaan we het allemaal meemaken. En deze toekomst is dichter bij dan we denken. De toekomst is nu. Science fiction is science reality. Het is een fact of life geworden.
De vele voorbeelden zorgen ervoor dat ik de presentatie van Veltman vreet. Technologie gaat inderdaad ons leven veranderen in een moordend tempo. Mijn enige commentaar is het ontbreken van kritiek. Het feit dat robots en kunstmatige intelligentie steeds meer taken van ons overnemen, wat betekent dit bijvoorbeeld voor werkgelegenheid? En wat is precies de impact van de veranderende relatie tussen mens en machine? Wie is er straks de baas? Werk ik straks voor een machine of instrueer ik het apparaat? En met al deze technologie, kunnen we straks nog wel zonder, of zijn we allemaal 24 uur per dag verbonden met het netwerk en zijn we onszelf voorgoed verloren geraakt in de digitale wereld?
Bekijk de presentatie. En graag jullie mening in het reactiepanel.
Deel dit bericht
Plaats een reactie
Uw e-mailadres wordt niet op de site getoond
6 Reacties
Paulus Veltman
Superleuk om mijn slides terug te zien op Emerce. Het verhaal dat ik erbij vertel, is (veel) kritischer dan uit de plaatjes blijkt. Onze energievoorziening zal nog lang een zorgenkindje blijven. Omdat een hoop andere zaken daarvan afhankelijk zijn, zie ik ons niet rimpelloos een tijdperk van overvloed inrollen.
De andere vragen die Sander aankaart, zijn ook heel relevant. Kan de menselijke cultuur de technologische veranderingen bijhouden? Wat vinden jullie?
Egbert van Keulen
Hoi Paulus,
Dank voor je reactie. Los van het feit of de menselijke cultuur de veranderingen kan bijhouden, speelt ook nog de vraag in hoeverre we het leuk vinden. En wat is de grens waarop we het ineens niet meer leuk vinden.
Mooi stukje in het artikel over mobiele big data uit de gerelateerde items is de uncanney valley. Volgens dit concept voelen mensen zich meer aangetrokken tot dingen naarmate die meer op een mens lijken. Maar als het ding voor meer dan negentig procent op een mens lijkt, gaan de alarmbellen rinkelen. In termen van technologie: als technologie zich teveel gedraagt alsof hij zelf kan denken, overschrijdt dat de acceptatiegrens en vinden we het eng.
Maar waar ligt de acceptatiegrens?
Egbert
Sander Duivestein
Hi Egbert,
Interessante observatie: “als technologie zich teveel gedraagt alsof hij zelf kan denken, overschrijdt dat de acceptatiegrens en vinden we het eng.” Ik had er nog niet over nagedacht dat kunstmatige intelligentie een eigen “uncanny valley” heeft.
Momenteel bezig met het schrijven van een trendrapport over Wearable Computing waarin “zelfbewuste ecosystemen” een rol spelen. De Uncanny Valley beschrijven we in dit geval over de as van draaglijk versus onverdraagbaar.
Paulus Veltman
Als ik het goed begrijp, gaat die uncanny valley vooral over het uiterlijk. De grootste problemen zijn dan te verwachten als mensen dingen aan hun lichaam gaan veranderen of toevoegen.
Egbert van Keulen
Hi Sander,
Interessant, maar waar ik mijn hoofd over breek is waar die grens van draaglijk versus onverdraagbaar ligt.
Zou het kunnen dat we dat zelf niet weten? Dat we met zijn allen heel hard werken om steeds dichter bij die grens te komen? En wat als we die grens bereikt hebben? Of sterker nog, als we erover heen zijn? Is er dan nog een weg terug?
Egbert
Sander Duivestein
Naarmate technologie meer naar de achtergrond verschuift, als het ware onzichtbaar wordt, en direct communiceert met de natuurlijke interface van de mens (zintuigen en brein) zullen we meer naar het draaglijke toegaan. Maar voor het zover is…