Ingestibles: meten is weten in healthmarkt

Wearables, Ingestibles en Embeddables. Het zijn trendy buzzwoorden die de komende jaren steeds meer deel uit zullen maken van ons dagelijkse leven. Met smartwatches controleren we de hartslag (wearable) en diabetici kunnen door middel van een sensor vlak onder de huid de bloedsuikerspiegel controleren (embeddable). Maar met name op het gebied van slimme pillen is de laatste jaren vooruitgang geboekt. Deze ingestibles zullen steeds gangbaarder worden in de gezondheidszorg.

Steeds meer krijgt de patiënt controle over de eigen gezondheid. Maar het mes snijdt aan twee kanten. Niet alleen is dit een groot voordeel vanuit het oogpunt van de zorggebruiker, maar ook voor de zorgverlener. Medische zorg kan op afstand worden verleend. Voorbeelden te over. De Rotterdamse start-up testalize.me digitaliseert SOA diagnostiek in samenwerking met laboratoria, Thales Nederland monitort hartproblemen met apps en sensoren in samenwerking met ziekenhuizen en glucosemetingen worden steeds vaker realtime gedeeld met apps of platformen waarop artsen kunnen meekijken.

Het diagnosticeren gebeurt dus steeds vaker op afstand. In de VS wordt gesproken over remote diagnostics. Hiermee worden barrières weggenomen en zou de patiënt eerder gebruik gaan maken van diagnostiek. Tot zover gaat het goed. Maar wat als de patient medicatie gaan innemen? Dit gebeurt zonder toezicht. Wanneer men naar huis wordt gestuurd met voorgeschreven medicijnen, is vaak niet duidelijk hoe en wanneer het medicijngebruik wordt toegepast. Een aderlating voor de arts.

Smart pills

Eind 2017 werd in de VS de eerste smart pill voor commercieel gebruik goedgekeurd door de FDA. Dit agentschap controleert medische producten op kwaliteit. De pillen bevatten een sensor (ter grootte van een zandkorrel), die een signaal verstuurd naar een ontvanger wanneer er contact is gemaakt met de maag. Vervolgens wordt de data door de ontvanger verstuurd naar de smartphone van de patiënt. In de vorm van waarschuwingen weet de patiënt wanneer er te laat of gewoonweg niet een medicijn is geslikt. Deze informatie kan vervolgens ook worden gedeeld met een arts of het kan worden geüpload in een patientenportaal. De sensor zal vervolgens via de stoelgang uit het lichaam verdwijnen.

Opzwellen in de maag

In een vroeg stadium werden smart pills ontwikkeld voor hartpatiënten en mensen die kampten met mentale problemen. Voor deze aandoeningen kon vrij snel worden gemeten of de smart pills daadwerkelijk het medicijngebruik verbeterden en of het een positieve invloed had op het herstelproces van de patiënt. Inmiddels zijn er pillen ontwikkeld die worden ingezet tijdens een chemokuur. Ook zijn er recent pillen ontwikkeld die in de maag opzwellen naar de grootte van een pingpong balletje. Deze zachte bal kan vervolgens een maand lang de maag monitoren op het gebied van lichaamstemperatuur en de aanwezigheid van verschillende soorten virussen en bacteriën. Na een maand drinkt de patiënt een calcium oplossing die de bal weer doet krimpen, waarna het verteerd wordt.

Nanosensoren

Het opent de deuren voor meer innovatieve pillen die onze gezondheid nog beter kunnen monitoren. Niet alleen kan er sneller worden gediagnosticeerd, ook worden moeilijk bereikbare plekken toegankelijk gemaakt. Op verschillende plekken in het lichaam kunnen aandoeningen worden gedetecteerd. Bloedwaardes kunnen worden gecheckt met nanosensoren, de lichaamstemperatuur kan continu worden onderzocht en over een aantal jaar zal het gangbaar zijn om een pil te slikken die een camera bevat. Dat scheelt een vervelende behandeling met een endoscoop die in de vorm van een slang richting de maag verdwijnt. Ook zullen onze hersenen bereikbaar zijn en kunnen we hybride gaan denken. Nanosensoren kunnen een gedeelte van onze hersenen verbinden met de cloud, waardoor we ons denkvermogen kunnen uitbreiden. Kijk maar eens naar de lezing van Ray Kurzweil.

De keerzijde

Maar we weten niet wat we precies slikken. We moeten ervan uitgaan dat er niet een sensor in het lichaam achterblijft die continu mijn locatie doorgeeft of op bepaalde momenten contact kan maken met een ontvanger zonder mijn toestemming. Door middel van een slimme pil houdt de patiënt thuis beter de eigen gezondheid in de gaten. Meer eigen controle zou je denken, maar het tegenovergestelde is waar. Wat slikken we nu precies? Kunnen we de arts geloven op zijn of haar blauwe ogen?

Het kan zomaar zo zijn dat we niet alleen een specifieke sensor inslikken, die het medicijngebruik monitort, maar die tevens DNA informatie analyseert en deelt met derden. Een ander punt van kritiek is de afstand die ontstaat tussen ‘resister’ en ‘adapter’. Patiënten die niet wensen gebruik te maken van smart pills kunnen gestraft in de vorm van duurdere zorg. En degenen die wel gebruikmaken van deze nieuwe technologieën kunnen juist worden beloond met goedkopere zorgpremies. Feit is dat verzettende patiënten een achterstand zullen oplopen. Ze worden minder goed gediagnosticeerd en de aandacht van de zorgverlener zal verschuiven naar de zorggebruiker die deze vormen van eHealth omarmt. Met andere woorden, hebben we überhaupt een keuze?